အလုပ္သမားခ်ည္းပဲ ဥပေဒလုိက္နာရမယ္ဆုိရင္ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး

NEJ   /   ၀၉ ဇူလိုင္ ၂၀၁၀

ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခ႐ိုင္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းမွ ျမန္္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကသျဖင့္ ေဒသတြင္း၌ အလုပ္သမားျပတ္လပ္မႈျဖစ္ေပၚေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ ခ႐ိုင္အတြင္းရိွ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက ထိုင္းစက္မႈ၀န္ႀကီးထံ ကူညီေျဖရွင္းေပးရန္ ဇူလိုင္လ(၄) ရက္ေန႔တြင္ တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ထိုင္းအလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေတာင္းဆိုမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ မဲေဆာက္ေဒသတြင္းမွ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား၏ အေျခအေနကို သိႏိုင္ရန္ မဲေဆာက္အေျခစိုက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအေရး ပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈေကာ္မတီမွ ဥကၠ႒ ဦးမိုးႀကိဳးႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္။

ေမး။  ။ မဲေဆာက္က ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ ဘာေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ လုပ္ကိုင္ၾကတာပါလဲ၊ အလုပ္သမားျပတ္လပ္မႈျဖစ္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ဘာပါလဲ။

ေျဖ။  ။ ဟုတ္ကဲ့ ထုိင္းဥပေဒမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္အားခ စံႏႈန္းအတုိင္း မရလုိ႔ ဘန္ေကာက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ုိင္မွာ တေန႔လုပ္အားခ (၁၅၃) ဘတ္၊ ဘန္ေကာက္မွာဆုိရင္ (၂၀၆) ဘတ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္အားခပိုရတဲ့ ဘန္ေကာက္ကို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ၾကတာျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား ျပတ္လပ္မႈျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ ဘန္ေကာက္အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြက လုပ္အားခ ပိုရတာမုိ႔လုိ႔ အဲဒီကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ေျပာင္းေရႊ႕လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားျပတ္လပ္မႈ ျဖစ္ရတာျဖစ္တယ္။ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ိုင္မွာေတာ့ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ သင္လုပ္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးမွာ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္သမားကေတာ့ ရွားပါးပါတယ္။

ေမး။  ။ ဒီျပႆနာေျပလည္ေအာင္ ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔ ဘယ္လုိကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းသင့္ပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ ဒီအလုပ္သမားျပတ္လပ္ရတဲ့ ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔ မူ၀ါဒခ်မွတ္ၿပီး လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ (တစ္) ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္သမားလက္မွတ္ ၀ပ္ပါမစ္အဆင့္အထိ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံက လုပ္ေပးတဲ့ ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္အဆင့္ထိ လုပ္ေပးသလုိပဲ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ သင္လုပ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း အလုပ္သမားလက္မွတ္ လုပ္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ အကယ္၍ အခက္အခဲရွိရင္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေနထုိင္လုိ႔ရတဲ့ ေနထုိင္ခြင့္လက္မွတ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆုံး လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ ေနာက္ ဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔အညီ ေနထုိင္မႈေတြအေပၚမွာ ထုိင္းအစုိးရက စနစ္တက် ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလုိ႔ ရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ျမင္ပါတယ္။

ေမး။  ။ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္သမားနဲ႔အလုပ္ရွင္ ဥပေဒစည္းမ်ဥ္းလုိက္နာမႈ အေျခအေန ဘယ္လုိ ရွိပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ ထုိင္းႏုိင္ငံက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ထုိင္းအလုပ္သမားဥပေဒ အပါအ၀င္ အျခားထုိင္းဥပေဒေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကို အလုပ္သမားဘက္ကလည္း လုိက္နာရမွာ ျဖစ္သလုိ သူတုိ႔ခုိင္းေစတဲ့ အလုပ္ရွင္ဘက္ကလည္း လုိက္နာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြကိုေတာ့ လုိက္နာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလုိက္နာသည္ျဖစ္ေစ ဥပေဒအမ်ဳိးမ်ဳိး စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်မွတ္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြက ဒီဥပေဒေတြကို မလုိက္နာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလုိ ဘာလုိ႔ေျပာရလဲဆုိေတာ့ အနည္းဆုံး ေဒသအလုိက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္အားခေတြ ေပးရမယ္။ ဥပမာ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ုိင္မွာဆုိရင္ (၁၅၃) ဘတ္ ေပးရပါမယ္။ အခ်ိန္ပို တနာရီကို (၂၇) ဘတ္နဲ႔ (၅၀) စတန္ ေပးရမယ္ဆုိတဲ့ အေနအထားေတြကို အလုပ္ရွင္ေတြက လုိက္နာျခင္းမရွိပါဘူး။ အလုပ္ရွင္က ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို အခ်ိန္ပို (၁) နာရီေလာက္ခုိင္း မာမားေခါက္ဆဲြထုတ္ အေသးတထုပ္ေလာက္ ေပးတဲ့အေနအထား၊ (၂) နာရီေလာက္ခုိင္းရင္ မာမားေခါက္ဆဲြ (၂) ထုပ္ေပးပါတယ္။ (၂) နာရီထက္ ေက်ာ္မွသာ အခ်ိန္ပိုေၾကးကို (၅) ဘတ္ ေပးတာမ်ဳိး (၇) ဘတ္္ ေပးတာမ်ဳိး (၁၀) ဘတ္္ ေပးတာမ်ဳိး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္သမားဥပေဒကို အလုပ္သမားေတြခ်ည္းပဲ လုိက္နာခုိင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ရွင္ေတြကပါ ေလးစားလုိက္နာေအာင္ ထုိင္းအစုိးရကေနၿပီးေတာ့ ဥပေဒသင္တန္းေတြ ဘာေတြ အလုပ္ရွင္ေတြကို ေခၚေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ အလုပ္ရွင္ေတြက အလုပ္သမားဥပေဒေတြကို ေခ်ာင္ထုိးထားတယ္။ အသုံးမျပဳဘဲနဲ႔ ဥပေဒက စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိမယ္ဆုိရင္၊ အလုပ္သမားခ်ည္းပဲ ဥပေဒလုိက္နာရမယ္ဆုိရင္ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ေမး။  ။ တာ့ခ္႐ုိင္အတြင္းမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိပါသလဲ။ တရား၀င္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ လုပ္ထားသူ ဘယ္ႏွဦးရွိၿပီးေတာ့ တရားမ၀င္တဲ့လူက ဘယ္ႏွဦးရွိပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ခန္႔မွန္းထားတဲ့ အေနအထားအရ တာ့ခ္ခ႐ုိင္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမား (၄) သိန္းေလာက္ရွိပါတယ္။ (၆) ၿမိဳ႕နယ္မွာေပါ့။ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ လုပ္ၿပီးသူက အခုဆုိရင္ စာရင္းတင္ထားတာ (၆) ေသာင္းေက်ာ္ (၇) ေသာင္းနီးပါးေလာက္ ရွိတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ တရားမ၀င္တဲ့ အလုပ္သမားကေတာ့ (၃) သိန္းနဲ႔ (၃) ေသာင္းေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

ေမး။  ။ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ႏုိင္ငံသားစိစစ္မႈလုပ္ငန္းစဥ္ကို အၿပီးသတ္လုပ္ေဆာင္မယ္၊ တရားမ၀င္သူေတြကို ဖမ္းဆီးမယ္လုိ႔ ထိုင္းအစိုးရက ေျပာေနပါတယ္။ ဖမ္းလည္းဖမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္ကလည္း ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကို ခုိး၀င္ေနသူေတြ ရွိေနဆဲပဲလုိ႔ ၾကားသိရပါတယ္။ ဒီလုိအေျခအေနေတြကို ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔ ဘာလုပ္ေပးသင့္ပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကို ၀င္ေပါက္အမ်ဳိးမ်ဳိးကေန ခုိး၀င္လာတယ္။ ၀င္လာတယ္ဆုိတာက လူကယ္ရီ၊ လူပဲြစားေတြ ကေနတဆင့္ ၀င္လာတာရွိပါတယ္။ အဲဒီ၀င္လာတယ္ ဆုိတာေတြအားလုံးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးၿပီး ငတ္မြတ္ေခါင္းၾကလုုိိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္မႈနဲ႕ ဆင္းရဲမဲြေတမႈေၾကာင့့္္ျဖစ္တယ္။ ဒီေျခအေနကို ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔ ဘာလုပ္ေပးသင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ၀င္လာတဲ့လူေတြကို မ၀င္လာပါနဲ႔လုိ႔ တားျမစ္လုိ႔ကေတာ့ အခက္အခဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ၀င္လာတဲ့လူေတြအားလုံးကို ထုိင္းအစုိးရအေနနဲ႔ ဥပမာ ေနထုိင္ခြင့္လက္မွတ္လုိဟာမ်ဳိး လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ထုိင္းဥပေဒထဲမွာ စနစ္တက် ေနထုိင္တတ္ေအာင္ ထုိင္းယဥ္ေက်းမႈအတုိင္း အလုိက္သင့္ ေနထုိင္တတ္ေအာင္ လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဆီက ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြျဖစ္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမယ္ဆုိရင္ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ႕ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုကို အက်ဳိးျပဳတဲ့ အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ အဲသလုိ လုပ္ေပးတာသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

ေမး။  ။ ျမန္မာအစိုးရကေရာ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ ျမန္မာေတြ ခိုး၀င္လုပ္ကိုင္ေနတာကို ဘာလုပ္ေပးသင့္ပါလဲ။ ယာယီႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရး႐ံုးေတြ ထိုင္းဘက္မွာ လာဖြင့္ေပး႐ံုနဲ႔ ဒီတရားမ၀င္အလုပ္သမားျပႆနာ ေျပလည္သြားႏိုင္မလား။ အျခားဘာေတြ လုပ္ေပးသင့္ပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာဆုိေနတဲ့အပုိင္းမွာ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္ကေန ဘာေတြလုပ္ေပးသင့္လဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ေနာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ တင္ျပေျပာဆုိၿပီးပါၿပီ။ ျမန္မာအစုိးရဘက္ကေတာ့ အေထြေထြဖိႏွိပ္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာအစုိးရမွာ ဥပေဒရယ္လုိ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာအစုိးရဘက္က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ လူကုန္ကူးမႈတုိက္ဖ်က္ေရးဥပေဒဆုိတာ ျပ႒ာန္းပါတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ လူကုန္ကူးမႈဥပေဒကို ျပ႒ာန္းပါတယ္။ အဲဒီဥပေဒကို ထုိင္းႏုိင္ငံက စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္မွာက်ေတာ့ ေလာက္ေလာက္လားလား အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈ အားနည္းေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္က ဥပေဒေတြဟာ ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း ဥပေဒအထက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္က စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈေတြ အားလုံးဟာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြအေပၚမွာ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ ကင္းမဲ့ေနတာေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ယာယီႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြ ရေနာင္းၿမိဳ႕တုိ႔ ဘာတုိ႔မွာ လာဖြင့္မယ္ ဆုိတဲ့အေနထားက အဲေလာက္နဲ႔ မလုံေလာက္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ မဲေဆာက္၊ မယ္ဆုိင္၊ စံခရဘူရီ၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ အပါအ၀င္ ၀င္ေပါက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြအျပင္ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္စတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း ႏုိင္ငံသားစိစစ္ေရး႐ုံးေတြ ဖြင့္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။

ေမး။  ။ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ အဓိက လုိအပ္ခ်က္က ဘာေတြဘာလဲ။ ဒီလုိအပ္ခ်က္ေတြကို ဘယ္လုုိ ျဖည့္ဆည္းေပးသင့္ပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ အဓိက လုိအပ္ခ်က္က (၁) သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္အားခအတုိင္း ေပးဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ (၂) အလုပ္သမားတုိင္းဟာ အနည္းဆုံးေနထုိင္ခြင့္ရွိရပါမယ္။ ပိုၿပီးျပည့္စုံေအာင္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ ရွိရပါမယ္။ (၃) အဲဒီလုပ္ေပးထားတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လက္မွတ္အစစ္ကို အလုပ္သမားေေတြရဲ႕ လက္၀ယ္မွာ ထားရွိရပါမယ္။ မိတၱဴေလာက္ပဲ ေပးထားရင္ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ စစ္ေဆးေမးျမန္းခံရတဲ့အခါ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သာေရးနာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြကို ထုိင္းရဲ႕ လူမႈဖူလႈံေရးဥပေဒအတုိင္း ေဆာင္ရြက္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေနေရးထုိင္ေရးကိစၥေတြ၊ တနဂၤေႏြအပါအ၀င္ ထုိင္းႏုိင္ငံရဲ႕ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီး (၁၃) ရက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ အလုပ္ခုိင္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္အားခအတုိင္း ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အလုပ္သမားေတြကို ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက မ႐ိုးမသားနဲ႔ဖမ္းဆီးမႈလုပ္တာေတြ ရပ္တန္းကရပ္ဖို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဥပမာ ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ခ်ဲလက္မွတ္ေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ၊ လူကုန္ကူးမႈ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ စသျဖင့္ ေငြေၾကးရယူလိုမႈအတြက္ မတရားဖမ္းဆီးတာေတြရပ္ဖို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလုပ္သမားလက္မွတ္ ရိွေပမယ့္ အဖမ္းခံရၿပီး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေငြညႇစ္ခံရတဲ့ျပႆနာေတြ ကေန႔ထိ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြြ ရင္ဆိုင္ေနရတာေတြရိွတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္အခ်ဳိ႕က ဘန္ေကာက္ကို လူကယ္ရီတင္ပို႔ရာမွာ လိုင္စင္ရလုပ္ငန္းပမာ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြကိုလည္း ထိုင္းအစိုးရအေနနဲ႔ တားဆီးေပးဖို႔ တင္ျပေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

ေမး။  ။ အလုပ္ရွင္ေတြဘက္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္သင့္ပါသလဲ။ ဒီလုိ လုပ္ေဆာင္လာေအာင္ ဘာေတြလုပ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ အလုပ္ရွင္ေတြဘက္က အလုပ္သမားဥပေဒေတြ အပါအ၀င္ ထုိင္းဥပေဒအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ဟာေတြကို ေလးစားလုိက္နာသင့္ပါတယ္။ အနည္းဆုံး ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို သတ္မွတ္လုပ္အားခအတုိင္း ေပးသင့္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းလုံၿခံဳေရးအတြက္ စီမံေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ထုိင္းအလုပ္သမားဥပေဒေတြကို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ သိနားလည္ျခင္းအားျဖင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သင့္တင့္မွ်တတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္တခုကို တည္ေဆာက္လုိ႔ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါမွ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားၾကားမွာ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ကို တည္ေဆာက္လုိ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။  ။ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေရး ကူညီေဆာင္ရြက္သူတေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို အဓိက ဘာအမွာစကားပါးလုိပါသလဲ။

ေျဖ။  ။ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ ေဘးကင္းလုံၿခံဳေရးအတြက္ ေခါင္းကစၿပီး ေျခေထာက္အထိ လုံၿခံဳေရးကိရိယာပစၥည္းေတြကို အလုပ္ရွင္နဲ႔ သက္ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူေတြဆီမွာ ေတာင္းဆုိပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ေဘးကင္းေရး သင္တန္းေတြ တက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းအလုပ္သမားဥပေဒထဲမွာ ကိုယ့္အခြင့္အေရးေတြ ဘာရွိသလဲဆုိတာနဲ႔ ဥပေဒေဘာင္ထဲက အခြင့္အေရးကို သိနားလည္ၿပီးေတာ့ အဲဒီဥပေဒအတုိင္း ကုိယ့္အခြင့္အေရး ရရွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။